Allah’ı görebilir miyiz?

Bir gün kücük bir çocuk kendisinden biraz daha büyük olan ablasına Allah hakkında merak ettiği bir soru sordu. “Susie, insanlar hiç Allah’ı görebilir mi?”

Kendi işleriyle meşgul olan Susie fazla umursamadan yanıtladı: “Tabi ki hayır akılsız, Allah Cennet’te ve o kadar uzaktadır ki O’nu kimse göremez.”

Aradan zaman geçmişti ama soru çocuğun aklına takılı kalmıştı, belli ki ablasının cevabı onu tatmin edememişti. Bu yüzden annesine de sormaya karar verdi: “Anne, bir insan Allah’ı görebilir mi?” “Hayır, hiç sanmıyorum,” dedi kadın yumuşakça. “Allah manevi bir varlıktır, onu kalbimizde hisseder ama hiç bir zaman gerçekten göremeyiz.”

Bu cevap öncekinden daha açıklayıcı idi, fakat küçük çocuğun merakı yine de geçmemişti. Aradan çok geçmeden, yaşlı bilge dedesi küçük çocuğu balık tutmaya götürdü.

Balık tutarak çok iyi vakit geçiriyorlardı. Güneş batmaya başlamıştı ve ortaya muhteşem bir manzara çıkmıştı. Büyükbabası bu güzelliğin büyüsüne kapılmış bir şekilde sessizce batan güneşi izliyordu.

Büyükbabasının yüzündeki derin huzur ve tatmin olmuş ifade çocuğun dikkatini çekmişti, biraz düşündü ve çekinerek büyükbabasına da cevabını çok merak ettiği soruyu sordu:

“Büyükbaba, be..be.. ben aslında başkasına soracaktım ama, hani merak ediyorum ki sen bana uzun zamandır merak ettiğim bir sorunun cevabını verebilir misin diye... Hiç kimse, yani biz Allah’ı görebilir miyiz?”

Yaşlı adam kafasını bile çevirmedi. Uzun bir süre sessiz kaldıktan sonra cevap verdi. “Bak oğul” dedi yavaşça, “öyle anlar oluyor ki O’ ndan başka hiçbir şey göremiyorum.”