Yasin Suresi B Meali Tr

YaSiyn Sûresi, Mekke-i Mükerreme’de, Cinn Sûresinden sonra 41. sırada nazıl olmuştur (12.ayetinin Medine-i Münevvere’de, Hz.Rasûlullah’ın Mescidi civarına taşınmak isteyen Ensar’dan SelemeOğulları hakkında indiği rivayet edilir)...

Adını iki harften oluşan birinci ayetindeki “Ya-Siyn”e nisbetle ve Hz.Rasûlullah’ın bizzat isimlendirmesi ile almıştır... Ruh-ul Kuds boyutundan insanlık boyutuna, ya da Efendimiz Hz.Muhammed s.a.v.e bir hitabtır... “Siyn”in, insan’a ya da “Selam” ismine işaret ettiği söylenir... İ. Abbas r.a., “YaSiyn”, “Ya Muhammed” demektir, diyor... Nitekim bir hadis-i şerif’te de: “Benim Kur’an’da yedi ismim vardır: Muhammed, Ahmed, YaSiyn, TaHa, Müddessir, Müzemmil, Abdullah”...

YaSiyn, hadis-i şerif’te “Kur’an’ın Kalbi” olarak nitelenir ki, bu hem baştaki hem de en son ayetlerinde bellidir... Ayrıca bu, Aşk sûresi de demektir!...

YaSiyn Sûresi 83 ayettir...

YaSiyn Sûresi hakkında bazı hadis-i şerifler:

Mevtalarınıza YaSiyn’i kıraat ediniz.

Üzerine YaSiyn kıraat olunan hiçbir meyyit yok ki Allah ona ölümü ehvenleştirmesin.

Kim Allah’ın vechini isteyerek bir gece içinde YaSiyn Sûresi’ni kıraat ederse, o gece içinde ona mağfiret olunur.

Muhakkak ki herşeyin bir kalbi vardır...

Kur’an’ın Kalbi ise YaSiyn’dir... Kim YaSiyn’i kıraat ederse, Allah ona, onun (YaSiyn’i) kıraatı ile, on kerre Kur’an’ın kıraatı (Kur’an’ı on defa okuyup hatmetmiş gibi) yazar.

Kur’an’ın Kalbi, YaSiyn’dir... Allah’ı ve Ahiret yurdunu dileyerek bir adam onu kıraat ederse, mağfiret olunur... Onu mevtalarınıza kıraat ediniz.

Muhakkak ki Kur’an’da bir sûre vardır ki okuyanına şefaat eder, dinleyenini mağfiret eder... Dikkat edin o YaSiyn Sûresidir ki Tevrat’ta “el-Muımme” diye çağrılır... “Ya RasûlAllah, elMuımme nedir?” denildiğinde: “Sahibini dünyanın hayrı ile kuşatır, Ahiretin korkunçluklarını ondan def’eder... (Bu sûre) ‘edDafia’ ve ‘elKadıye’ diye de çağrılır” buyurdu... “Ya RasûlAllah, o nasıl olur?” denildiğinde: “Sahibinden her kötülüğü def’ eder, onun her hacetini karşılar... Kim onu kıraat ederse yirmi hacca denktir... Kim onu dinlerse, ona, Allah yolunda bin dinar tasadduk etmiş gibi olur... Kim onu yazar ve onu içerse onun cevfine (boşluğuna, içine) bin deva (ilaç), bin nur, bin yakiyn, bin rahmet, bin re’fet (şefkat) ve bin hidayet sokar... Ve ondan her dai (dert)’i ve ğill (kin)’i söküp çıkarır” buyurdu.

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHIYM



1-) Yaa, Siiiiyn;
Ya, Siyn.

2-) velKur'ânilHakiym;
Kur’an-ı Hakiym’e (Hikmet olan Kur’an’a) kasem ederim ki,

3-) inneke leminelmurseliyn;
Muhakkak sen murseliyn (irsal olunanlar, Rasûller) densin.

4-) alâ sıratın müstekıym;
Sırat-ı Müstakıym (İslam) üzeresin.

5-) tenziylel AziyzirRahıym;
Aziyz ve Rahıym’in tenziyli (tafsilen indirmesi) dir.

6-) litünzire kavmen mâ ünzire abâühüm fehüm ğafilûn;
Babaları uyarılmamış, bu yüzden (hakikatlerinden, sünnetullah’tan) gafiller olan bir kavmi uyarasın diye.

7-) lekad hakkalkavlü alâ ekserihim fehüm la yu'minun;
Andolsun ki onların ekseriyetinin üzerine o söz (şakavet hükmü) hakk olmuştur... Bu sebepden onlar iman etmezler.

8-) inna cealnâ fiy a'nakıhim ağlâlen fehiye ilel'ezkani fehüm mukmehun;
Muhakkak ki biz onların boyunlarında ağlal (halkalar, kayıtlar, bağlar?) oluşturduk... O (ağlal) çenelerine kadar (dayanmış) dır... Artık onlar (boyunlarını çeviremedikleri için; yani, boyun eğme-hakikatlerine itaat-teslimiyet-fena’dan engellendikleri için) başları yukarı doğru kalkıktır (dik başlılardır).

9-) ve cealna min beyni eydiyhim sedden ve min halfihim sedden feağşeynahüm fehüm lâ yubsırun;
Onların önlerinden bir sed ve arkalarından bir sed oluşturduk da böylece onları (gece karanlığı gibi) bürüdük (her yönden perdelenip kapatıldılar)... Artık onlar görmezler.

10-) ve sevaün aleyhim eenzertehüm em lem tünzirhüm lâ yu'minun;
Onları uyarsan da uyarmasan da onlara birdir; iman etmezler!.

11-) innema tünziru menittebeazZikre ve haşiyer Rahmane Bilğayb* febeşşirhu Bimağfiretin ve ecrin keriym;
Sen ancak Zikre (hakikatına, Kur’ân’a) tabi olan ve Bil-gayb (gaybı-hakikatı olarak) Rahman’dan haşyet duyanı uyarırsın... Onu bir mağfiret ve keriym bir ecir ile (B sırrınca) müjdele!.

12-) inna nahnu nuhyilmevta ve nektübü ma kaddemu ve asarehüm* ve külle şey'in ahsaynahu fiy imamin mübiyn;
Muhakkak ki biz, evet yalnız biz ölüleri diriltiriz... Onların takdim ettiklerini (bütün fiillerini) de bıraktıkları eserlerini (izlerini) de yazarız... Biz herşeyi İmam-ı Mubiyn (bir beyin)’de ıhsa ettik (tesbit-zabt-muhafaza ettik) !.

13-) vadrib lehüm meselen ashabel karyeti, izcaehel murselun;
Onlara ashab-ı karye’yi (o şehir halkını) örnek ver... Hani oraya murseliyn (irsal olunanlar, Rasûller) gelmişti.

14-) iz erselna ileyhimüsneyni fekezzebuhüma feazzezna Bisalisin fekalû inna ileyküm murselun;
Hani onlara iki (Rasûl) irsal ettik de o ikisini de yalanladılar... Bunun üzerine (Bi-) üçüncü ile ta’ziyz ettik (aziyz kıldık, takviye ettik) de (bu üçü): “Doğrusu biz size irsal olunanlarız” dediler.

15-) kalu mâ entüm illâ beşerun mislüna ve mâ enzelerRahmanu min şey'in in entüm illâ tekzibun;
Dediler ki: “Siz bizim gibi bir beşerden başka değilsiniz... Rahman da hiçbir şey inzal etmedi... Siz ancak yalan söylüyorsunuz”.

16-) kalu Rabbüna yalemu inna ileyküm lemurselun;
(Rasûller) dediler ki: “Rabbimiz biliyor ki, gerçekten biz size irsal olunanlarız”.

17-) ve ma aleyna illelbelağul mübiyn;
“Bizim üzerimize düşen ancak apaçık tebliğdir”.

18-) kalû inna tetayyerna Biküm lein lem tentehu lenercümenneküm ve leyemessenneküm minna azâbün eliym;
Dediler ki: “Muhakkak ki biz (Bi-) sizi uğursuz sayıyoruz (bize hoşumuza gitmeyen şeyler getirdiniz)... Andolsun ki eğer vazgeçmezseniz, kesinlikle sizi recmedeceğiz ve elbette size bizden elim bir azab (deccalin cehennemi) dokunacaktır”.

19-) kalu tairuküm meaküm* ein zükkirtüm bel entüm kavmün müsrifun;
Dediler ki: “Sizin uğursuzluğunuz sizinledir (doğanızdan kaynaklanmaktadır)... Eğer tezkir edilirseniz (ibret ve idrak için öğütlenir, hakikatınızla hatırlatılırsanız) de mi (uğursuzluk) ?... Hayır, siz israf eden (ileri giden, haddi aşan; boşuna harcayan) bir kavimsiziniz”.

20-) ve cae min aksalmediyneti racülün yes'a, kale ya kavmit tebiul murseliyn;
Mediyne (şehir)’in uzak yerinden/diğer ucundan sa’yederek (koşarak) bir recul (adam) geldi; “Ey kavmim, murseliyn (Rasûller)’e tabi olun” dedi.


21-) ittebiu men lâ yes’elüküm ecren vehüm mühtedun;
“Sizden bir ecir (karşılık) istemeyen, kendileri doğru yolu bulmuş/hidayet üzere olanlara tabi olun”.

22-) ve maliye la a'budülleziy fetareniy ve ileyHİ turceun;
“Nasıl kulluk etmem ki beni (böyle) fıtratlandıran (Allah) a; ve O’na rücu’ ettirileceksiniz”.

23-) eettehızü min duniHİ aliheten in yüridnir Rahmanü Bidurrin lâ tuğni anniy şefaatühüm şey'en ve lâ yunkızun;
“O’nun gayrından ilahlar mı edineyim (yani) ?... Eğer Rahman (B sırrınca) bir durr (zarar, zorluk) irade ederse, onların şefaatı benden hiçbir şeyi savmaz; beni kurtaramazlar”.

24-) inniy izen lefiy dalâlin mübiyn;
“O takdirde (yani: ilah edinirsem) muhakkak ki ben apaçık bir dalalet içinde olurum”.

25-) inniy amentü BiRabbiküm fesmeun;
“Doğrusu ben sizin Rabbinize (B sırrıyla) iman ettim (Rabbinizin tercümanıyım?);beni dinleyin!”.

26-) kıyledhulil cennete, kale ya leyte kavmiy yalemun;
(Ona): “Cennete dahil ol!” denildi... Dedi ki: “Keşke kavmim bileydi”.

27-) Bima ğafere liy Rabbiy ve cealeniy minel mükremiyn;
“Rabbimin ben’i (B sırrınca) mağfiret ettiğini ve beni ikram olunanlardan kıldığını”.

28-) ve ma enzelna alâ kavmihi min badihi min cündin minesSemâi ve ma künna münziliyn;
Ondan sonra onun kavminin üzerine Sema’dan hiçbir ordu inzal etmedik, inzal ediciler de değildik.

29-) in kânet illâ sayhaten vahıdeten feiza hüm hamidun;
Sadece sayha-i vahide (tek bir sayha, İsrafil’in suru) oldu; hemen onlar hamidler (sönmüş ateş, ölüler) idiler.

30-) ya hasreten alel ibad* ma ye'tiyhim min Rasûlin illâ kânu Bihi yestehziun;
Hasret/yazık şu kullara!... Kendilerine bir Rasûl gelmeyegörsün, illa Onunla (B gerçeğince) alay ederlerdi.

31-) elem yerav kem ehlekna kablehüm minelkuruni ennehüm ileyhim lâ yerciun;
Görmediler mi ki onlardan önce nice kurun (nesiller, kuşaklar) helak ettik (Nebîlere nankörlük ettikleri için);ki onlar kendilerine (bunlara) rücu’ etmeyecekler (geri dönmeyecekler) ?.

32-) ve in küllün lemma cemiy’un ledeyNA muhdarun;
Elbette hepsi, cemi’an/toptan yanımızda/huzurumuzda hazır tutulacaklardır.

33-) ve ayetün lehümül Ardulmeytete, ahyeynaha ve ahrecna minha habben feminhu ye'külun;
Onlar için bir ayet te ölü Arz (ilimsiz bilinç)’dır... Onu (ilimle) dirilttik, ondan habbe (ler, daneler; kalb meyvaları) çıkardık da ondan yiyorlar.

34-) ve cealna fiyha cennatin min nehıylin ve a'nabin ve feccerna fiyha mineluyun;
Orada hurma ağaçlarından, üzümlerden cennetler (bahçeler) oluşturduk, orada uyun (kaynaklar, pınarlar) fışkırttık.

35-) liye'külu min semerihi, ve ma amilethü eydiyhim* efelâ yeşkürun;
Onun semeresinden ve ellerinin (kuvvelerinin) yaptığı şeyden yesinler diye... Hala şükretmezler mi?.

36-) subhanelleziy halekal ezvace külleha mimma tünbitül Ardu ve min enfüsihim ve mimma lâ yalemun;
Arz’ın inbat ettiği (bitirip büyüttüğü) şeylerden, nefslerinden ve daha bilmedikleri şeylerden bütün çiftleri yaratan Subhan’dır!.

37-) ve ayetün lehümülleyl* neslehu minhünnehare feizahüm muzlimun;
Onlar için bir ayet te gece’dir... Ondan gündüzü (can nurunu) soyup-sıyırıp çekeriz de hemen onlar zulmet/karanlık içinde kalanlar olurlar.

38-) veşŞemsü tecriy limüstekarrin leha* zâlike takdiyrul Aziyzil Aliym;
Ve Güneş (de bir ayettir ki) kendine göre bir müstekarr’a (istikrar-ikamet-karar-kalma yerine, yörüngesinde) akar gider... Aziyz, Aliym’in takdiridir bu!.


39-) velKamere kaddernahü menazile hatta ‘ade kelurcunil kadiym;
Ay’a gelince, ona menziller (konak yerleri) takdir ettik... Nihayet kadiym urcun (kuruyup incelen eski hurma dalı, salkım sapı) gibi yay (hilal) şeklinde iade olur.

40-) leşŞemsü yenbeğıy leha en tüdrikel Kamere ve lelleylü sabikun nehar* ve küllün fiy felekin yesbehun;
Güneş’in Ay’a yetişmesi gerekmez, gece de gündüz’ü öne geçici değildir... Her biri bir felek’te yüzerler (ancak kıyamette cem’olunurlar?).

41-) ve ayetün lehüm enna hamelna zürriyyetehüm fiyl fülkil meşhun;
Onlar için bir ayet te bizim onların zürriyyetlerini o dopdolu gemilerde (babalarının sulblerinde, genlerde) yüklenip taşımamızdır.

42-) ve halakna lehüm min mislihi ma yerkebun;
Ve onlar için onun misli binecekleri (?) şeyleri yaratmış olmamız (da ayettir).

43-) ve in neşe' nuğrıkhüm felâ sariyha lehüm ve lâ hüm yünkazun;
Eğer dilesek onları ğark ederiz (suda boğarız da), ne kendilerine imdada yetişen olur ve ne de onlar kurtarılırlar.

44-) illâ rahmeten minNA ve metaan ilâ hıyn;
Ancak bizden bir rahmet (sonsuz mana-bilinç potansiyellerinin izharı) olarak ve belli bir vakte kadar meta’ (faydalanma, nasiplenme) olarak (ömürlendirmemiz) hariç.

45-) ve iza kıyle lehümütteku ma beyne eydiyküm ve ma halfeküm lealleküm turhamun;
Onlara: “Önünüzden ve arkanızdan korunun, ki rahmete eresiniz” denildiğinde (yüz çevirirler).

46-) ve ma te'tiyhim min ayetin min ayati Rabbihim illâ kânu anha mu'ridiyn;
Onlara Rablerinin ayetlerinden bir ayet gelmez ki, ondan yüz çevirmesinler.

47-) ve iza kıyle lehüm enfiku mimma razekakümullahu, kalelleziyne keferu lilleziyne amenû enutımü men lev yeşaullahu at'ameh* in entüm illâ fiy dalâlin mübiyn;
Onlara: “Allah’ın sizi rızıklandırdığı şeylerden infak edin” denildiğinde kafir olanlar, iman edenlere dedi ki: “Allah dilese idi, kendisini doyuracağı kimseyi mi yedirip doyuralım?... Siz ancak apaçık bir dalalet içindesiniz”.

48-) ve yekûlûne meta hazâlva'dü in küntüm sadikıyn;
Ve derler ki: “Eğer doğru söyleyenler iseniz, bu va’d (tehdidiniz, kıyamet, ba’s, haşr) ne zaman?”.

49-) ma yenzurune illâ sayhaten vahıdeten te’huzühüm ve hüm yehıssımun;
Onlar tartışırlarken, kendilerini yakalayacak sayha-i vahide (bir tek çığlık, ölüm, sur?) den başkasını beklemiyorlar?.

50-) felâ yestetıyune tavsıyeten ve la ilâ ehlihim yerciun;
Nihayet onlar ne bir tavsiye (vasiyyet) e güçleri yeter ve ne de kendi ehillerine (ailelerine) rücu’ edebilirler.

51-) ve nüfiha fiysSuri feizâhüm minel'ecdasi ilâ Rabbihim yensilun;
Sur’a nefholunmuştur... Bir de bakarsın ki onlar cedes (kabir, beden)’lerinden (çıkmış) Rablerine (tercihleri, alternatifleri, kişisel akılları sözkonusu olmaksızın) koşuyorlar (hükmüne yöneliyorlar).

52-) kalu ya veylena men beasena min merkadina, hazâ ma veader Rahmanu ve sadekalmurselun;
(O vakit) dediler ki: “Vay bize!... Markad (uyuyacak yer, kabir) ımızdan bizi kim ba’setti?... Bu, Rahman’ın va’dettiğidir ve murseliyn (Rasûller) doğru söylemiştir”.

53-) in kânet illâ sayhaten vahıdeten feizahüm cemiy’un ledeyNA muhdarun;
Sadece sayha-i vahide (tek bir sayha, İsrafil’in suru) oldu... Bir de bakarsın ki onlar toptan yanımızda/huzurumuzda hazır/huzurda kılınmıştır.

54-) felyevme lâ tuzlemü nefsün şey'en ve lâ tüczevne illâ ma küntüm ta'melun;
O Gün hiçbir nefse en ufak bir şey zulmedilmez... Ve yaptıklarınızdan başkası ile cezalandırılmazsınız (yaptıklarınızın karşılığına erersiniz).

55-) inne ashabel cennetil yevme fiy şüğulin fâkihun;
Muhakkak ki O Gün, cennet ashabı şuğul (cennet ni’metleriyle meşguliyet?) içinde fakihlerdir (hoşnud, mutlu, lezzetlenmekte olanlar).

56-) hüm ve ezvacühüm fiy zılâlin alel'erâiki müttekiun;
Onlar ve eşleri gölgeler (rahmet) içinde koltuklar/tahtlar üzerinde (onlara dayanıp) yaslanmışlardır.

57-) lehüm fiyha fâkihetün ve lehüm ma yeddeun;
Onlar için orada meyvalar (amellerinin hasılası idraklar) vardır... Ve onlar için temenni-arzu ettikleri/canlarının çektiği şey vardır.

58-) Selâmün kavlen min Rabbin Rahıym;
(Ki o temenni ettikleri/canlarının çektiği şey) “Selam”’dır; (yani) Rahıym Rabb’den bir kavl (devamlı selamet hükmü).

59-) vemtazul yevme eyyühel mücrimun;
“Ey mücrimler!... Bugün ayrılın (bir tarafa)!”.

60-) elem ahad ileyküm ya beniy Ademe en lâ ta'budüş şeytan* innehu leküm adüvvün mübiyn;
“Ey AdemOğulları!... Size ahdetmedim (bildirip bilgilendirmedim) mi: Şeytana (vehme) kulluk yapmayın, muhakkak ki o sizin için apaçık bir düşmandır?”.


61-) ve enı’buduniy* hazâ sıratun müstekıym;
“Bana kulluk edin!... Sırat-ı müstakıym budur” (diye?).

62-) ve lekad edalle minküm cibillen kesiyra* efelem tekûnu ta'kılun;
“Andolsun ki (şeytan) sizden pek çok cibill (çok kimse, cemaat, nesiller) i saptırdı... Aklınızı kullanmadınız mı?”.

63-) hazihi cehennemülletiy küntüm tuadun;
“İşte bu va’dolunduğunuz cehennem’dir”.

64-) ıslevhel yevme Bima küntüm tekfürûn;
“Küfr yapmanızın (gerçeği reddetmenizin, hakikatınızı örtmenizin) karşılığı bugün (B gerçeğince) ona (cehenneme, ateşe) girin”.

65-) elyevme nahtimü alâ efvahihim ve tükellimüna eydiyhim ve teşhedü ercülühüm Bimâ kânu yeksibûn;
O Gün onların ağızlarını mühürleriz; kazandıklarını (B sırrınca) bize elleri konuşur ve ayakları şahidlik eder.

66-) velev neşâu letamesna alâ a’yünihim festebekussırata feenna yübsırun;
Eğer dileseydik gözlerini silme kör ederdik de sırat (yol)’ta (körce) koşuşurlardı... Fakat nasıl görecekler?.

67-) velev neşau lemesahnahüm alâ mekanetihim femestetau mudıyyen ve lâ yerciun;
Ve eğer dileseydik mekanları üzere onları mesh ederdik (dondururduk, meshe uğratıp bilinçlerini başkalaştırırdık) de artık ne ileri gitmeye güçleri yeterdi ve ne de rücu’ edebilirlerdi.

68-) ve men nuammirhu nünekkishü fiylhalk* efelâ ya'kılun;
Kimi uzun ömürlü yaparsak onu yaratılışta tenkis ederiz (ömrünü uzatarak tersine/başa doğru çeviririz)... Hala akletmezler mi?.

69-) ve ma allemnahüş şi're ve ma yenbeğıy leh* in huve illâ zikrun ve Kur'ânun mübiyn;
O’na (Hz.Rasûlullah’a) şi’ir ta’lim etmedik... O’na gerekmez/yakışmaz da... O ancak (tüm mertebeleri kapsayan) bir zikir (Allah) ve (tüm kemalatları cami) mubiyn bir Kur’an’dır!.

70-) liyünzire men kâne hayyen ve yehık kalkavlü alelkafiriyn;
Ta ki (kalbi) diri olanı uyarsın ve kafirler (gerçeği reddeden perdeliler) üzerine de o kavl (şakavet hükmü/kıyamet) hakk olsun/gerçekleşsin.

71-) evelem yerav enna halakna lehüm mimma amilet eydiyna enamen fehüm leha mâlikûn;
Görmediler mi ki, biz ellerimizin yaptığından onlar için en’am (kurban edilebilir hayvanlar; hayvani kuvveler) yarattık... Onlar onlara maliklerdir.

72-) ve zellelnaha lehüm feminha rekûbühüm ve minha ye'külun;
Onları (en’amı) bunlara tezlil ettik (boyun eğdirdik)... Hem binekleri onlardandır ve hem de onlardan kimini yerler.

73-) ve lehüm fiyha men'afiu ve meşarib efelâ yeşkürun;
Ve onlarda kendileri için menfaatlar ve içecekler vardır... Hala şükretmezler mi?.

74-) vettehazu min dunillâhi âliheten leallehüm yünsarun;
Belki kendilerine yardım olunur ümidiyle Allah’ın gayrından ilahlar edindiler!.

75-) lâ yestetıyune nasrehüm ve hüm lehüm cündün muhdarun;
(Tanrılar) onlara yardım edemezler... (Bilakis) onlar onlara (ilahlara) hazır duran ordudurlar (tanrıların kabul edilen varlığının ve tesir gücünün kaynağı-koruyanı bunlardır) !.

76-) felâyahzünke kavlühüm, innâ na’lemu ma yüsirrune ve ma yu’linun;
O halde onların kavli (sözü, lafı) seni mahzun etmesin... Muhakkak ki biz onların (sır olarak) gizlediklerini de aleni ettiklerini de biliriz.

77-) evelem yeral'İnsanu enna halaknahü min nutfetin feiza hüve hasıymun mübiyn;
İnsan görmedi mi ki biz onu bir nutfeden yarattık... Böyle iken bir de bakarsın ki o apaçık bir hasımdır (ayırmış?).

78-) ve darebe lena meselen ve nesiye halkah* kale men yuhyiylızame ve hiye ramiym;
Kendi yaratılışını unuttu da bize bir misal getirdi: “Çürümüş haldeki şu kemiklere kim diriltip hayat verecek?” dedi.

79-) kul yuhyiyhelleziy enşeeha evvele merretin, ve HUve Bikülli halkın Aliym;
De ki: “Onları ilk defa inşa eden onları diriltip hayat verecektir... O, her yaratmayı (yaratmanın tüm sistemini, B sırrınca) Aliym (tam bilen)’dir”.

80-) elleziy ceale leküm mineş şeceril'ahdari naren feiza entüm minhü tukıdûn;
O ki, sizin için yeşil ağaç’tan bir ateş (oksijen) oluşturdu... İşte bak ondan yakıyorsunuz!.

81-) eveleyselleziy halekasSemavati vel'Arda BiKâdirin alâ en yahluka mislehüm* belâ ve HUvel Hallâkul Aliym;
Semavat’ı ve Arz’ı yaratan, onların mislini yaratmaya (Bi-) Kaadir değil midir?... Evet (Kaadir’dir)... O, Hallak (yaratıcılıkta eksiksiz)’dır, Aliym’dir.

82-) innema emruhû iza erade şey’en en yekule lehu kün feyekûn;
Bir şeyi irade ettiğinde O’nun emri ancak ona “Kün= Ol!” demesidir (zaman söz konusu değildir)... (Artık o) olur (tekevvün eder; hikmetle kevne gelir).

Not: “Kün; Fe-Yekün” deki “kün” ile “yekünu” arasındaki, daha doğrusu “yekun”un başındaki “FE”, bir atıf edatı değil, müstakıl bir olguyu ifade eden “isti’nafiyye”dir... Bu şu demektir: “kün” ile “fe yekün” ayrı şeylerdir... “Kün” iradeye, vücuda, bidayete göredir; “Fe-yekun” onun nihayetine, kemaline göre gerçekleştirme sistemidir... Ayet’te bu, “şey”e nisbetle anlatıldığına göre herbir şey için geçerlidir; yani sistem/kendiliğinden zuhur var, ikilik/bir tanrı yok!...

83-) fesubhanelleziy BiyediHİ melekûtü külli şey'in ve ileyHİ turceûn;
Herşey’in melekut’u/orijini (B sırrınca kudret) elinde olan Subhan’dır... O’na rücu’ ettirileceksiniz.